عصرایران - تحلیلگران روزنامه های اسرائیلی با حمله شدید به سخنرانی "بنیامین نتانیاهو" نخست وزیر این رژیم در مجمع عمومی سازمان ملل متحد ، آن را افتادن در تله ای دانستند که توسط احمدی نژاد کار گذاشته شده بود.

به گزارش عصرایران ،‌این تحلیلگران معتقدند که تلاش نتانیاهو برای اثبات وقوع هولوکاست در صحن علنی سازمان ملل نشانگر آن است که وی در مقابل تلاش های احمدی نژاد برای ایجاد تردید در هولوکاست تسلیم شده است.

نخست وزیر اسرائیل در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل متحد با نشان دادن کاغذهایی آنها را اسناد و مدارک ثابت کننده وقوع هولوکاست معرفی می کرد.

"الوف بن" تحلیلگر سیاسی روزنامه هاآرتص- چاپ تل آویو - در این باره می نویسد: صرف اینکه رئیس کابینه اسرائیل دلایلی را درباره وقوع هولوکاست مطرح و ارائه می کند نشان می دهد که مشکلی وجود دارد.

وی ادامه می دهد: وقتی بحث درباره وقوع هولوکاست پس از گذشت 64 سال از پایان جنگ جهانی دوم به سازمان ملل متحد رسیده، پس احمدی نژاد در ایجاد شک و تردید در این موضوع پیروز شده و این وضعیت «به شدت نگران کننده» است.

"جدعون لیفی" از دیگر تحلیلگران روزنامه هاآرتص می نویسد: "نتانیاهو در سخنرانی در سازمان ملل متحد دو مرتبه از شان و جایگاه هولوکاست کاهش داد. یک مرتبه هنگامی که دلایلی را درباره اثبات وقوع هولوکاست ارائه کرد و بار دوم هنگامی که حماس را با نازی ها مقایسه کرد."

وی تاکید کرد:" اگر احمدی نژاد منکر هولوکاست بود نتیانیاهو هم از شأن و جایگاه این واقعه کاست."

احمدی نژاد درباره هولوکاست این سوال را مطرح کرده است که اگر چنین رویدادی واقعیت دارد و یهودیان در جریان جنگ جهانی دوم ،‌قربانی سیاست های آلمان شده اند ،‌چرا مردم فلسطین باید تاوان جنایت های دیگران را بپردازند و سرزمین شان را به بازماندگان هولوکاست بدهند؟!

هم محمود احمدی ن‍ژاد در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد و هم باراک اوباما ، رئیس جمهور آمریکا.
اوباما ، پیشتر گفته بود که دست دوستی اش به سوی ایران دراز است به شرط این که این ، دستش را مشت نکند.
احمدی نژاد نیز در بدو سفرش به نیویورک در پاسخ به سوالی درباره رابطه با آمریکا گفت:"هر کس صادقانه دست دوستی دراز کند ملت ایران آن را به گرمی خواهد فشرد."

از ابتدای سال جاری نیز ، دو کشور علامت ها و پیام های آشکار و پنهانی را به یکدیگر فرستاده اند که از جمله می توان به ارسال دو نامه محرمانه اوباما به مقامات ارشد ایران -که خبرش نیز منتشر شد و تکذیب نشد - اشاره کرد.
در دوران حوادث بعد از انتخابات نیز ،‌ در حالی که برخی کشورهای اروپایی ، مواضع تندی علیه ایران گرفتند و حتی تهدید به خروج دسته جمعی سفرایشان از ایران نیز کردند ( و هیچگاه این تهدید عملی نشد) ،‌دولت اوباما ، سیاست محتاطانه ای در پیش گرفت و سعی کرد طوری موضع گیری کند که هم معترضان را از خود نرنجاند و هم ،‌زیاد سر به سر دولت احمدی نژاد نگذارد.

جالب این جاست که رسانه های حامی دولت نیز که تا پیش از این ، همواره مذاکره با آمریکا را گناه کبیره می دانستند ،‌ این بار در خبری هماهنگ به نقل از یک موسسه نظرسنجی بین المللی که آن را "معتبر"‌خواندند ، اعلام داشتند که 62 درصد مردم ایران طرفدار رابطه با آمریکا هستند.

دولت اوباما نیز با پیش کشیدن دیپلماسی بوئینگ بار دیگر از برقراری ارتباط دیپلماتیک سخن گفت .
برژینسکی نیز اخیراً در اظهار نظر بی سابقه ای تصریح داشت که باید جلوی حمله نظامی اسرائیل به ایران را گرفت و اگر هواپیماهای اسرائیلی برای حمله به ایران ، از فراز آسمان عراق بگذرند ،‌باید حتی به بهای ساقط کردن شان ،‌ مانع از حمله به ایران و پیچیده تر شدن اوضاع شد و .... .

اما بعد از سخنرانی اوباما ، هنگامی که نوبت به احمدی نژاد رسید ،‌ رئیس جمهور آمریکا که آن همه دم از حسن نیت و دست دوستی و این قبیل مسائل می زد و "تغییر"‌را شعار اصلی اش قرار داده است ،‌ در سالن محل سخنرانی حاضر نبود تا بدین ترتیب دوگانگی در حرف و عمل اش را ثابت کند و تردیدهای جدی درباره نیات واقعی آمریکا درباره گفت وگو با ایران پدید آورد.

از این رو ، اگر قرار باشد اقدام یکی از دو رئیس جمهور مورد انتقاد قرار بگیرد ،‌ واقع گرایانه باید گفت که این تصمیم اوباما برای عدم حضور بود که محل نقد و نکوهش است.

این مشکل ،‌البته فقط در طیف موسوم به کفن پوشان وگروه های فشار وجود ندارد و بلایی است که دامنگیر تقریباً همه جناح ها و فعالان سیاسی و رسانه ای است ؛ مثلاً‌ حامیان اصلی دولت ،‌ هر کاری ولو خطا ،‌از احمدی نژاد سر بزند ،‌با هم از او تمجید می کنند و هر کاری ولو مثبت  که توسط خاتمی و موسوی و کروبی صورت پذیرد ،‌ در نظرشان کفر مطلق است.
در جناح مقابل هم وضع مشابهی حاکم است ،‌از نظر آنان اقدامات مثبت احمدی نژاد هم باید به گونه ای منفی تفسیر شود و خطاهای خودی هایشان هم باید با ادبیات حمایت گونه مورد توجه قرار گیرد.

به موضوع اصلی بر می گردیم و بحث را خاتمه می دهیم ؛‌درست است که اگر ماجرای اخیر در دوران خاتمی رخ می داد ،‌چه بلاها که بر سرش نمی آوردند و چه انگ ها که به او نمی زدند ولی آیا قرار است همان سیاست ناصواب را ما نیز تکرار کنیم؟!
در آن زمان به خاتمی انگ می زدند و اکنون نیز به احمدی ن‍ژاد!‌ فقط جاها عوض شده است. آیا آنها که خاتمی را می آزردند ، کار خوبی می کردند؟

رهبر مردم لیبی طی سخنرانی بلند مدت و بی سابقه خود در مجمع سالانه سازمان ملل متحد، علاوه بر پرتاب منشور مکتوب این سازمان به سمت هیات رییسه مجمع به رییس جمهور آمریکا هشدار داد که حکومتش از مشروعیت برخوردار نیست.

به گزارش عصر ایران، سخنرانی معمر قذافی رهبر لیبی که از شبکه خبری سی.بی.اس آمریکا پخش می شد، زمینه تمسخر وی را فراهم آورد، زیرا معمولا رهبر هر کشور فقط 15 دقیقه سخنرانی می کند و در صورت طولانی تر شدن مدت حضور پشت تریبون، مطالبی مهم و کلیدی باید مورد بحث و بررسی واقع شوند.

قذافی که طی مدت 15 دقیقه خود را به جایگاه سخنرانی رساند و عملا زمان در نظر گرفته شده خود را با طی مسیر تلف کرد، بعد از حضور پشت تریبون، شورای امنیت سازمان ملل متحد را "شورای ترور" خواند و گفت: این شورا با تخصیص بودجه هفت تریلیون و هفتصد میلیارد دلاری، به کشورهای اروپایی دستور داد تا به فریاد کشورهای آفریقایی که مستعمره بودند برسند...اما چه شد؟ این بودجه کجا رفت؟ خوشحال نباشید! زیرا ملت آفریقا حق جستجو و یافتن این بودجه کلان را برای خود محفوظ می داند و نهایتا متوجه خواهیم شد که به چه میزان از آن سرقت شده است.

رهبر لیبی که برای اولین بار در طول چهل سال حکومت خود پا به آمریکا گذاشته است، خطاب به اوباما گفت: آقای اوباما، من چهل سال بدون مشکل در لیبی حکومت کرده ام و به رهبر مادام العمر کشورم تبدیل شده ام. شما که منتقد اصلی کشور لیبی و حکومت من به شمار می روید، اگر توانستید خود را مبدل به رییس جمهور مادام العمر کنید.

رهبر لیبی با لفظی تمسخرآمیز به اوباما گفت: پسرم! از اینکه جوانی کنیایی و از قاره آفریقا به مقام ریاست جمهوری آمریکا نایل شده است، خوشحال هستیم زیرا روزنه امیدی برای چهار سال آینده هستی و در عین حال از این بابت که به همان جایگاه اول باز گردیم، نگرانم.

قذافی با اشاره به منشور سازمان ملل متحد، آنرا ناعادلانه توصیف کرد و در حالی که هیلاری کلینتون و سوزان رایس در حال ترک سالن بودند، آنرا به سمت هیات رییسه پرتاب کرد و گفت: وقتی حق وتو به اینگونه کشورها داده می شود، نباید انتظاری بیش از این داشت زیرا شورای امنیت سازمان توسط خود کشورهای حامی تروریست مدیریت می شود و حق وتو در دست پنج کشور آمریکا، روسیه، چین، انگلیس و فرانسه است.

اوباما به عنوان اولین سخنران، 38 دقیقه به سخنرانی پرداخت و عملا 23 دقیقه بیش از زمان مقرر وقت جلسه را گرفت. بعد از اوباما، قذافی دومین ناطق بی توجه به وقت بود که علاوه بر 15 دقیقه زمانی که بابت پیاده روی و رسیدن به جایگاه سخنرانی تلف کرد،90 دقیقه اضافی و بر خلاف مقررات به سخنرانی پرداخت.