هنگامی که محمود احمدینژاد با نخستین یادداشتش در ساعت پرمعنای 4:12 روز 18 مرداد ماه، عنوان نخستین رئیسجمهور کشورمان را گرفت که در دوران ریاست جمهوری
یادداشتهای شخصیاش را در قالبی که با عنوان وبلاگ از آن یاد میشود، درج کرد، انتظار این بود که این وبلاگ همچون وبلاگ برخی سیاسیون به تریبونی پرمخاطب مبدل شود که تأثیرگذاریاش را حتی با ترک کاخ ریاستجمهوری توسط صاحب این دستنوشتهها، حفظ کند، اما گذر زمان نشان داد، دلشمغولیهای رئیس دولت نهم چنین فرصتی را از او دریغ ساخته است.
خبرنگار «تابناک» گزارش داد: «امام خمینی، سیاست مدار یا حقیقت مدار؟»؛ این تیتر آخرین دست نوشته وبلاگ رئیسجمهور کشورمان به گواه روزشمار است که امروز از تاریخ 22 مرداد ساعت 4:19 زمان انتشار آن، هشت ماه میگذرد، اما هنوز دستهنوشتهای از محمود احمدینژاد جای آن را نگرفته است.
رئیس دولت نهم که وبلاگی با زبانهای فارسی، انگلیسی، فرانسوی و عربی به عنوان چهار زبان زنده دنیا راهاندازی کرد و ملقب به نخستین رئیسجمهور مردمی وبلاگنویس ایران شد، از مرداد 1385 مطلالبی که عمدتاً با نگاهی سیاسی و گاه اجتماعی همراه بود، در وبلاگش منتشر کرد که انتشار این مطالب با واکنشهای فراوانی همراه بود و حتی برخی رسانههای خارجی به این اقدام به عنوان نخستین وبنویسی رئیسجمهور در زمان مدیریت بر هیأت دولت تفسیرهای گوناگونی ارایه کردند.
اما نکاتی که میتوان از این دستنوشتهها دریافت، شاید در نگاه نخست ساعت انتشار مطالب باشد ـ که عمدتا در ساعات پیش از اذان صبح و در وقت استراحت است ـ که با توجه به طولانی بودن بسیاری از این نوشتهها، نشان میدهد که رئیسجمهور به خاطر استقبال مردم حتی برخی شبها خواب را از خود دریغ کرده و برای مردم جهان نوشتههایی را آماده کرده تا با نگاه وی به مشکلات ایران و جهان بیشتر آشنا شده و پاسخی برای خواست آنها ارایه داده باشد.
از دیگر نکات قابل توجه، پیامهای منتشره از بینندگان در وبلاگ شخصی رئیسجمهور است که اغلب آنها از مواضع شخصی رئیسجمهور و دولت نهم حمایت کرده، یا خواستار تحقق مسائلی شدند که گاه دولت نیز خواستار تحقق آنهاست. البته رئیسجمهور نیز حق دارد در فضای مجازی شخصیاش، آنچه علاقمند است منتشر سازد و آنچه تمایلی به انتشارش ندارد را در معرض دید عموم قرار ندهد.
نکته دیگر، فاصله زمانی طولانی میان نوشتههای این وبلاگ است، به گونهای که انتشار دو یادداشت در هشتم آذر ماه 1385و به فاصله چند ساعت، به عنوان تنگاتنگترین یادداشتهای رئیسجمهور به لحاظ زمانی تلقی شده و انتشار یادداشتی در تاریخ 28 آبان 1386، به فاصله هشت ماه و اندی، طولانیترین وقفه را نسبت به دیگر یادداشتها، به همراه داشته است.
او در نوشتاری در تاریخ 28 آبان ماه 1386 در این باره مینویسد: «از آخرین فرصت نگارش من در این وبلاگ چند ماهی میگذرد، اما این به آن معنا نیست که از تعهد پانزده دقیقهای خود در هفته کوتاهی کرده باشم و وقتی که در عمل صرف شده است، به مراتب بیشتر از زمان معهود بوده است. در حقیقت استقبال خوانندگان بسیار بیشتر از حد انتظار بود و باید تصمیم میگرفتم که وقت محدود خود را صرف نوشتن مطالب جدید کنم یا به احترام کسانی که سخاوتمندانه من را شریک افکار و اندیشههای خود کرده بودند، به مطالعه انبوه پیامهای رسیده بپردازم.
همان گونه که میدانید هدف من از ایجاد این پایگاه، برقراری ارتباطی بیواسطه و دو سویه با مخاطبان بود. از این روی، به رغم تذکرات فراوانی که از جانب خوانندگان برای بروز رسانی سریعتر دریافت میکردم، ترجیح دادم گزینه دوم را برگزینم و کمتر بنویسم و بیشتر بخوانم و اجازه ندهم این بستر ارتباطی نیز تبدیل به رسانهای یکجانبه شود.»
اما با این حال، مجموع یادداشتهای رئیسجمهور در این وبلاگ، هشت ماهی است که نتوانسته به روز شود و در واقع این فضای مجازی شخصی احمدینژاد، ماههاست که سکوت کرده و برای مردم دنیا پیامی در بر نداشته است؛ پیامی که معمولا در صدر اخبار رسانههای بزرگ جهان قرار میگیرد. باید صبر کرد و دید، آیا رکورد سکوت احمدینژاد در وبلاگش این بار نیز خواهد شکست و یا پس از ماهها برای مردم ایران و جهان نوشتهای تازه به رشته تحریر خواهد آورد.