86/1/15
10:2 ع
آقای احمدینژاد مثل همیشه غیرمنتظره عمل کرد و در نخستین کنفرانس خبری خود در سال 1385، به جای خبر خوش هستهای، دستور آزادی پانزده نظامی دستگیرشده انگلیسی را اعلام کرد و خبر داد، این نظامیان امشب آزاد میشوند و خبرنگاران هم در مراسم آزادی آنان شرکت خواهند داشت. اما آزادی این افراد تا شب هم طول نکشید و به محض پایان کنفرانس رئیسجمهور، همگان دیدند که نظامیان متجاوز، آزاد و با کت و شلوارهای شیک اهدایی ایران، در نهاد ریاست جمهوری دیده شدند و رئیس جمهور، وزیر امور خارجه و اسفندیار رحیم مشایی که مدتی پیش ملاقاتهای غیر عادی با مقامات انگلیسی داشت، با لبخند از آنها استقبال کردند.
رئیسجمهور، علت این دستور خود را رأفت اسلامی عنوان کرد و با تکذیب هرگونه معامله و بده بستان اظهار داشت: اگر قرار بود در این جریان معاملهای صورت گیرد، باید دستکم صد هزار نفر در ازای این پانزده نفر آزاد میشدند.
در رابطه با این اقدام دکتر احمدینژاد، توجه به نکات زیر خالی از لطف نیست:
1) اینکه علت اصلی این اقدام از سوی رئیسجمهور ایران، رأفت اسلامی اعلام شده، با توجه به آیه کریمه «محمد رسولالله و الذین معه اشداء علی الکفار، رحماء بینهم»، که حوزه رأفت را از دیدگاه پیامبر رحمت (ص) مشخص میکند، جالب توجه است؛ به ویژه اینکه احتمالا باید امیدوار باشیم، آقای بلر بر اساس رأفت اسلامی، نصرالله تاجیک، دیپلمات ایرانی را که ماههاست به طور غیرقانونی در انگلیس بازداشت شده و نیز آقای بوش بر پایه رأفت اسلامی، پنج دیپلمات ایرانی ربودهشده در اربیل را آزاد کند.
2) نفی بده بستان و معامله یا به عبارت دیگر، گرفتن امتیازات متقابل از رقیب یا به قول هواداران رئیسجمهور، دشمن نیز جای شگفتی است. اگر ما نخواهیم امتیاز متقابل از طرف مقابل بگیریم، پس باید حتما این امتیازات را از دوستان بگیریم و ضمنا با نفی امتیازگیری، مفهوم جدیدی برای دیپلماسی تعریف کنیم؛ چراکه در تعریف فعلی، دیپلماسی بنا بر داد و ستد در روابط بین کشورها تعریف شده و یا دستکم کشورهای دوست و دشمن حاضر نیستند کوچکترین امتیازی بدون مابهازای آن به ما بدهند.
3) با توجه به آنکه ظاهرا دکتر لاریجانی از سوی نظام، مأمور مذاکره در این پرونده شده و مذاکراتی هم با دولت انگلیس انجام داده بود، بهتر بود اگر تصمیمی در این زمینه گرفته شده، از سوی ایشان اعلام میشد تا در افکار عمومی شایبه ... .
4) دستگیری نظامیان انگلیسی توسط نیروی دریایی سپاه پاسداران صورت گرفته بود و رسیدگی به اتهامات آنان نیز در صلاحیت قوه قضائیه بود و با توجه به آنکه کلیه امور نظامی کشور زیر نظر ستاد کل نیروهای مسلح و فرماندهی کل قوا قرار دارد، از نظر قانونی انتظار این بود که تصمیمگیری در این رابطه طبیعتا باید توسط ستاد کل نیروهای مسلح انجام و اعلام میشد.
5) اظهار این نکته که آزادی این پانزده ملوان باید در مقابل آزادی دستکم صد هزار نفر انجام میشد، تلویحا نشاندهنده این معناست که ارزش هر یک از این نظامیان بیش از ارزش حدود 6700 ایرانی است که این نکته نیز جای تعجب دارد.
۶) اگر قرار بود این نظامیان بر پایه رأفت اسلامی آزاد شوند، آیا بهتر نبود آنان را دو روز پیش و قبل از آنکه نخستوزیر انگلیس اولتیماتوم ۴۸ ساعته برای آزادی آنها بدهد، یا پس از گذشت این مدت آزاد میکردیم تا شایبه ارتباط آزادی آنان با گستاخی بلر به وجود نیاید.
۷) برگزاری مراسم استقبال از آزادی نظامیان انگلیسی، خرید لباس و گرفت عکس یادگاری نیز جای تعجب دارد. اگر افراد مجرم هستد، پس نباید مانند قهرمانان از آنان استقبال کرد و بدتر از آن، حضور پر از شوق و ذوق شماری از اعضای کابیه در این مراسم بود. هرچند امید داریم نظامیان انگلسی فردا که به لندن رسیدند، نامهها و اعترافات خود را تکذیب نکنند.
۸) موضوع دستگیری و آزادی نظامیان انگلیسی آزمون خوبی برای هواداران افراطی رئیسجمهوری بود تا آنان که تا امروز خواهان اخراج سفیر انگلیس و برخورد شدید تا سر حد اعدام با این نظامی بودند، است؛ اگر آنگونه که تاکنون دیده شده، این افراد بعدا رنگ عوض کرده و آزادی بی قید و شرط نظامیان انگلیسی را عین اصولگرایی و انقلابی بودن بدانند، این نکته بر همگان اثبات میشود که شخصگرایی و باندمحوری، شایستهتر از تفسیر اصولگرایی برای این نوع برخورد است.
با این حال، به نظر نمیرسد دانشجویان بسیجی که همواره مخالف توطئههای قدیمیترین دشمن ملت ایران بودهاند، با کنار گذاشتن اصولگرایی اقدام دولت را بدون اعتراض بگذارند.
۹) حضور اسفندیار رحیم مشایی، معاون میراث فرهنگی و گردشگری که از نظر شغلی ارتباطی با موضوع نظامیان انگلیسی ندارد، ولی شایبه روابط نزدیکی با مقامات دولت بریتانیا دارد و و دیدار غیر منتظره و خلاف رویه وی با وزیر خارجه وقت انگلیس خبرساز شد و بر اساس برخی قرائن در این فرایند مؤثر بوده است، نیز جالب توجه است.
۱۰) هرچند نظامیان انگلیسی با زدن لبخند در برابر رسانههای داخلی و خارجی آزاد شدند، اما جا دارد در کنار این لبخندها و شادمانی مردم انگلستان، اشکها و نامههای سوزان خانوادههای شهدا، مفقودین و اسرایی باشیم که توسط آمریکا، انگلیس و عوامل آنها در منطقه داغدار شدند و خانوادههای علیرضا عسگری، نصرالله تاجیک و پنج دیپلمات قهرمان و در بند ربوده شده در اربیل آخرین آنها به شمار میروند، را به یاد آوریم.